Sakramenty Świete

Sakrament chrztu 

Pierwszy sakrament jest nazywany 'chrztem' z uwagi na główny obrzęd, w którym się dokonuje. 'Chrzcić' (grec. baptizein) znaczy 'zanurzyć, pogrążyć'. 'Zanurzenie' w wodzie jest symbolem pogrzebania katechumena w śmierci Chrystusa, z której powstaje przez zmartwychwstanie z Nim jako 'nowe stworzenie' (Ga 6,15).

Sakrament chrztu jest nazywany również 'obmyciem odradzającym i odnawiającym w Duchu Świętym' (Tt 3,5). Oznacza bowiem i urzeczywistnia narodzenie z wody i z Ducha Świętego.

Chrzest jest pierwszym i najpotrzebniejszym sakramentem. Pierwszym - gdyż bez niego nie można przyjąć innych. Najważniejszym - gdyż jest podstawą całego życia chrześcijańskiego. Przez chrzest zostajemy wyzwoleni od grzechu pierworodnego oraz od osobistych win, gdy przejmujemy go jako dorośli i stajemy się przybranymi dziećmi Boga. Jednocześnie stajemy się członkami Chrystusa i Kościoła jako Mistycznego Ciała Chrystusa. Odtąd mamy prawo do nieba - do zbawienia wiecznego.

Rodzice i chrzestni zobowiązani są do tego, aby zapewnić ochrzczonemu dziecku rozwój życia religijnego. W razie konieczności każdy człowiek może udzielić chrztu, pod warunkiem, że ma intencje uczynienia tego, co czyni Kościół, i poleje głowę kandydata wodą, mówiąc np: ' Marku ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen.'

Do załatwienia formalności związanych z tym sakramentem należy:
1. Zgłosić się w kancelarii parafialnej z następującymi dokumentami: 
- akt urodzenia dziecka
- zaświadczenie, że rodzice chrzestni są: 'wierzący i praktykujący' wydany przez proboszcza z miejsca zamieszkania chrzestnych.
2. Znać dokładną data ślubu kościelnego rodziców dziecka.
3. Podać datę urodzenia rodziców chrzestnych, oraz dokładny adres ich zamieszkania.
4. W przypadku małżeństwa niesakramentalnego, lub matki samotnie wychowującej dziecko umówić się z proboszczem na rozmowę określającą warunki dopuszczające do przyjęcia tego sakramentu.
 

Za posługę chrztu się nie płaci, lecz składa dobrowolną, rozsądną ofiarę na Kościół.

Małżeństwo jest sakramentem miłości, w której człowiek ofiarowuje samego siebie. Taką miłością obdarzają się wzajemnie małżonkowie, ale ich miłość się na tym nie kończy. Powinna ona spływać na ludzi żyjących wokoło nich i stać się źródłem nadziei i pocieszenia dla innych. Wsparcie jakiego udzielają sobie małżonkowie, może dać im siłę pozwalającą z mocą służyć innym ludziom. Dlatego kapłan udziela młodej parze następującego błogosławieństwa:

Wśród świata bądźcie świadkami, że Bóg jest miłością, aby stroskani i ubodzy, doznawszy waszej pomocy, przyjęli was kiedyś z wdzięcznością do wiekuistego Boga.

Sakrament małżeństwa jest znakiem związku Chrystusa i Kościoła. Udziela on małżonkom Łaski miłowania się wzajemnie tą miłością, jaką Chrystus umiłował Kościół. Łaska sakramentu udoskonala zatem ludzką miłość małżonków.

W ramach przygotowania do zawarcia tego sakramentu należy:
1. Przynajmniej na 3 miesiące przed przewidywaną datą ślubu zgłosić się w kancelarii parafialnej Panny Młodej i zarezerwować sobie dzień i godzinę ślubu.
2. Uzgodnić z Księdzem Proboszczem datę spisania 'kanonicznego protokołu badania narzeczonych'. Na to spotkanie należy dostarczyć:
     • świadectwo chrztu z aktualną datą wydania
     • informację o bierzmowaniu zawartą na świadectwie chrztu, lub oddzielnym dokumencie.
3. Świadectwo ukończenia religii (na etapie III klasy szkoły zawodowej lub III klasy szkoły ponadgimnazjalnej)
4. Świadectwo katechizacji przedmałżeńskiej.
5. Dowód osobisty.
6. Po spisaniu protokołu zgłosić się do kancelarii parafialnej Pana Młodego i dostarczyć zapowiedzi przedślubne.
7. Zgłosić się do Urzędu Stanu Cywilnego w celu pobrania dokumentów potrzebnych do zawarcia 'małżeństwa konkordatowego'.
 
W szczególnych wypadkach należy:
    • dostarczyć akt zgonu współmałżonka
    • zgodę rodziców na zawarcie małżeństwa
    • dokument stwierdzający nieważność małżeństwa sakramentalnego zawartego poprzednio
 

Za posługę ślubu się nie płaci, lecz składa dobrowolną, rozsądną ofiarę na Kościół.

Bierzmowanie

jest to sakrament, w którym Duch Święty udziela się człowiekowi ochrzczonemu jako Dar. Sakrament bierzmowania jest nazywany sakramentem dojrzałości chrześcijańskiej. Jest on udzielany temu, kto powinien zdawać sobie sprawę z tego, co to znaczy być świadomym i wzorowym katolikiem. Od momentu przyjęcia tego sakramentu wierzący ma głosić swoim życiem Jezusa Chrystusa i apostołować wśród innych ludzi.

Istotny obrzęd bierzmowania składa się z trzech elementów wykonywanych równocześnie. Są to:
     • namaszczenie olejem Krzyżma na czole ochrzczonego,
     • nałożenie ręki biskupa na jego głowę,
     • słowa: 'Przyjmij znamię daru Ducha Świętego'.
 
W Kościele rzymskokatolickim zwyczajnym szafarzem bierzmowania jest biskup. W pewnych okolicznościach bierzmować może kapłan upoważniony do tego przez prawo kościelne. 

Skutki bierzmowania są następujące:
     • udoskonala łaskę chrztu
     • głębiej zakorzenia nas w synostwie Bożym
     • ściślej jednoczy nas z Chrystusem
     • pomnaża w nas dary Ducha Świętego
     • udoskonala naszą więź z Kościołem
     • umacnia do świadczenia o wierze chrześcijańskiej słowem i czynem
 
Aby przyjąć ten sakrament należy:

1. Ukończyć katechizacje na etapie VIII klasy szkoły podstawowej z wynikiem przynajmniej dostatecznym.

2. Zdobyć wiedzę wymaganą do przyjęcia tego sakramentu określoną w minimum programowym przez katechetę.

3. Zdać egzamin dopuszczający do przyjęcia Sakramentu Dojrzałości Chrześcijańskiej.

4. Uczestniczyć w 'roku przygotowawczym' przez Niedzielną eucharystię, spowiedź i komunię pierwszopiątkową oraz inne wymagania określone przez Księdza Proboszcza, a świadczące o dojrzałości chrześcijańskiej.

5. Dostarczyć 'świadectwo chrztu' (Ad Sacra) oraz podanie z prośbą o przyjęcie tego sakramentu.

6. W przypadku bierzmowania dorosłych należy uzgodnić indywidualny tok przygotowania z Księdzem Proboszczem.

Namaszczenie chorych 

Już w pierwszych wiekach Kościoła namaszczano chorych świętym olejem, postępując za nauką św. Jakuba: 'Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili na nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone.'

Namaszczenie chorych może być udzielane każdemu człowiekowi ochrzczonemu, który zachorował lub wiernym w podeszłym wieku. Niektórzy traktują namaszczenie chorych jako sakrament przeznaczony dla ludzi umierających.

Takim sakramentem jest wiatyk, a więc komunia święta udzielana umierającym. Zdarza się, że rodzina nalega, aby kapłan udzielił sakramentu namaszczenia chorych człowiekowi już zmarłemu. Jest to nadużycie i niezrozumienie znaczenia tego sakramentu, ponieważ jest on przeznaczony dla ludzi chorych i cierpiących, a więc żyjących. Ma dodać im siły i otuchy do znoszenia cierpień fizycznych i duchowych.
 

Aby wezwać księdza do chorego należy:
1. Nie odkładać tego wezwania na ,,ostatnią chwilę'. Sakrament chorych nie jest ,,ostatnim namaszczeniem', lecz sakramentem pomagającym cierpiącemu w jego chorobie. Sakrament chorych można przyjmować wiele razy w życiu, ale zwykle jeden raz w tej samej chorobie. Jeśli chory jest w szpitalu należy wezwać kapelana szpitala, jeśli w domu to należy zadzwonić do duszpasterza miejsca (tel. 536 15 64; 536 30 03; 536 46 70).
2. Przygotować pokój tak jak na kolędę (na stole krzyż i świece), a ponadto na talerzu trochę chleba i soli oraz jeśli to możliwe cytryny.

Każdy katolik winien pamiętać o należnej czci ciału zmarłych wiernych, które przez chrzest stały się świątynią Ducha Świętego. Dlatego też zgodnie z przepisem prawa wierni zmarli, powinni otrzymać pogrzeb kościelny, w którym Kościół:

     • wyprasza duchową pomoc zmarłym,
     • okazuje szacunek ich ciału,
     • żywym niesie pociechę nadziei.

Kościół usilnie zaleca zachowanie pobożnego zwyczaju grzebania ciał zmarłych. Najdoskonalszą modlitwą za zmarłych jest Msza święta, którą sprawuje kapłan.

W sprawach pogrzebu należy zgłosić się w parafii stałego lub tymczasowego zamieszkania w celu załatwienia formalności.
 
Należy dostarczyć:
     • akt zgonu z USC,
     • dokument dla administracji cmentarza,
     • informacje o ostatni przyjętym sakramencie (np. chorych; jeśli była to zwykła spowiedź wystarczy informacja ustna rodziny),
     • formalności związane z przygotowaniem grobu należy załatwiać z administratorem cmentarza, na którym zmarły ma zostać pogrzebany,
     • jeśli zmarły nie należał do naszej parafii, a ma zostać pochowany na naszym cmentarzu, należy skontaktować się najpierw z proboszczem parafii, do której należał zmarły.
 

Za posługę pogrzebu się nie płaci, lecz składa dobrowolną, rozsądną ofiarę na Kościół.